HABER-YORUM (*)
Birçoğumuzun Şahin amca olarak tanıdığı Şahin Kalafat, yakalandığı virüse, süregelen diğer kronik rahatsızlıkların etkisiyle daha fazla dayanamayarak hepimizi yetim bıraktı.
21 yıl önce 58 yaşında geldiği Romanya’da mobilya sektöründe iş yapan Şahin Kalafat, gerek ticaretindeki titizliği ve dürüstlüğü, gerekse her türlü yardım ve hayır işinde ön safı tutmasıyla Romanya’da yaşayan hemen hemen her Türk’ün tanıdığı bir simaydı.
Mütevazı kişiliği, beyefendi konuşmaları, babacan tavırlarıyla her tanıştığı insanda sıcak bir intiba bırakan Şahin amcanın gönlümüzde hep farklı bir yeri oldu. Konuştuğu insanın içtenlikle halini hatırını, tanıyorsa eşini, çoluk çocuğunu sorar, bu gurbet elde kimimize bir baba, bir amca, bir abi sıcaklığı yaşattı.
İlerlemiş yaşına rağmen yola çıkan hayır ve hizmet kervanlarından eksik kalmadı.
Bu anlamda bir delikanlı edasıyla koşturdu. 13 yıl boyunca Tuna Vakfı’nın başkanlığını yürütmesi bu delikanlı ruhun, son nefesine kadar içinde tüten iyilik aşkıyla açıklayabiliriz.
Hayra adanmış ömründe dünyevi karşılık, takdir hiç beklemedi. Üstelik tekdir edildi, basın yoluyla hakarete uğradı; o şikayetini Yaradan’a sundu sadece. Yıllarca devlette çalışmış biri olarak, devletinden gördüğü zulmü aklına sığdıramasa da sabretmeyi bildi.
İlerleyen Parkinson rahatsızlığı nedeniyle, eşini tedavi için 2,5 yıl önce tekerlekli sandalyede Türkiye’ye uğurladı. Bu eşine son bakışıymış meğer. Müjgan teyzenin pasaportuna havaalanında el koydular. Çok geçmeden Müjgan teyze hastalığına yenik düştü. Eşine son vazifesini yapamayan Şahin amcayı Bükreş’te, dava arkadaşları, evladı saydığı insanlar teselli etmeye çalıştı.
Her ne kadar bir evladı, kardeşleri, evladı saydıkları yakınında olsa da yalnızlık Şahin amcayı hırpaladı. Ama o bunu bile belli etmedi. Etrafa neşe ve ümit saçma misyonunu sürdürdü.
Şahin amcayı 79 yaşında, salgın hastalığa kurban verdik. O da isterdi eşinin yanına gömülmeyi. Ama türlü zorluklar vardı. Sonunda ömrünün son çeyreğini geçirdiği topraklara, hicret diyarına gömüldü.
‘’Her nefis ölümü tadacaktır.’’ Önemli olan ardında hayırla yad edilecek işler, hatıralar bırakabilmektir. Şahin amcanın vefatı hepimize bunu bir kez daha hatırlattı. Sadece bizim değil, yanında çalışan Romen personelin gönlünde ‘hoş bir seda’ bırakarak ayrıldı aramızdan.
Kısacası Romanya’daki Hacı Ata’mızı kaybettik. Ya Rab, biz şahidiz, Şahin amcamızdan razı ol.
(*) İsmihan Su
