Beyaz sandalyede oturup heyacanla beklerken, bebeğimizin ilk nefesini alıp ağlama sesini duyunca biz de sevinçten ağladık.
Biraz büyüdü bebeğimiz… Sünnet merasiminde tören kıyafetleriyle beyaz sandalyede misafirlere korku dolu gözlerle bakarken, biz yine sevinçten ağladık.
Biraz daha büyüyen dünkü bebeğimiz bugün mezuniyet töreninde, sahnede rol gereği beyaz sandalyede otururken bir kere daha sevinçden ağladık.
O büyüdü şimdi asker oldu. Yemin merasimi sonrası gururla hasret giderirken beyaz sandalyede oturan kahramanımıza baktık baktık ağladık.
Zaman su gibi hızla akarken nikah merasiminde beyaz damat sandalyesinde oturup yanındaki sandalyeye aşkla baktığını görünce Mustafamızın sevdasına ağladık.
Mustafam, Kabakçıoğlum komiser yardımcısı oldu. Makamına gittik yine beyaz sandalyede bizi karşılayan vatan evladına baktık, gururumuzu okşadık, sessizce için için ağladık.
Temmuzda kar fırtınasıyla çalan kapımızla bizden, ailesinden kopartılan canparemizin sorgudaki oturduğu beyaz sandalyesinin mahcubiyetine de ağladık…
Medrese-i Yusufiye ziyaretleri dönüşlerinde beyaz sandalyelerde bu sefer birlikte ağladık…
29 ağustos 2020 günü tek kişilik hücresinde beyaz sandalyede son nefesini, ruhunu Rahman’a teslim ettiği haberini aldığımızda oturduk; bugüne kadar ağladıklarımızı topladık, beyaz sandalyeyle birlikte acı acı ağladık.
Ağladık.
Adaletsizliğe,
Vurdumduymazlığa,
Arsızlığa,
Vefasızlığa,
Velhasıl ağladık dünümüze yarınımıza…
Dilerim başka analar babalar ağlamaz…