‘Savunma İçin Değil Karşı Iddianame Yazmak İçin Konuşacağım’ [Tarihi Savunmanın Tam Metni]

 
Böyle bir suçlamanın benim iddianamede bulunmasının saçmalığını da gördükten sonra şimdi gelelim Balyoz darbesinin benimle gerçekten ilgili olan kısmına. Şu “kumpas” denilen benim yayınladığım Balyoz haberine.
Savcı da Balyoz’a “kumpas” diyor ve benim bu haberi yayınlayarak “darbecilik” suçu işlediğimi ileri sürüyor.
Anayasa Mahkemesi’nin bu tür haberlerin suç olmayacağını belirten kararına hiç değinmeyeceğim bile. O konuyu avukatlarım söyler.
Ben daha net, daha açık, daha kesin biçimde, Balyoz haberine “kumpas” diyen bu savcı da dahil herkesle bir hesaplaşacağım.
Önce “Balyoz” denilen olay neydi, ne zaman, ne şartlar altında yapılmıştı ona bakalım.
Balyoz 2003 yılında yani dönemin MİT Başkanı Şenkal Atasagun’un Mustafa Balbay’a “Birinci Ordu darbeye hazır” dediği, dönemin genelkurmay başkanının Birinci Ordu komutanına “Sen darbeye mi hazırlanıyorsun” diye sorduğu dönemde yapılan bir “sıkıyönetim hazırlığı” semineri.
Genelkurmay, Birinci Ordunun hazırlıklarının farkında olduğu için “asla sıkıyönetim hazırlıklarını görüşmeyeceksin, asla iç sorunlarla ilgili hazırlık yapmayacaksın” diye kesin emir veriyor.
Bir emir yetmiyor, aynı konuda ikinci bir emir daha gönderiyor.
Birinci Ordu’nun generalleri ne yapıyor?
İki emre de uymuyorlar.
Açıkça emre itaatsizlik ediyorlar.
Olay, generallerin emre itaatsizliği ile başlıyor.
Generaller toplanıp ne tür hazırlıklar yapıyorlar peki?
Bütün siyasî parti liderlerini gözaltına almak, isim isim saydıkları belediye başkanlarını değiştirmek, tutuklayacakları 200 bin kişiyi yerleştirecekleri stadyumları belirlemek, “halkı yanlarına çekmek” amacıyla Yunanistan’la bir çatışma çıkarmak için hazırlıklarını ve planlarını görüşüyorlar.
Hazırlıklarını yaptıkları daha epey konu var ama bence bu kadarını saymak bile yeterli.
Bu hazırlıkları belirleyen konuşmaları da komutanlarının emriyle kaydedip kasete alıyorlar.
Benim generallerin bu hazırlıkları yaptıklarına dair kanıtım, gerçekliği tartışmalı olan CD’ler değil. Bizzat kendileri tarafından kayda alınan konuşmalar.
O konuşmaları dinleyen herkes bu hazırlıkları dehşetle görür.
2010 yılında Mehmet Baransu gelip “bir darbe hazırlığı yapılmış olduğunu” söyledi.
“Belgesi var mı” dedim.
“Var” dedi.
“Belgesi varsa getir, bakalım” dedim.
Birkaç gün sonra bu konuşma kayıtlarını ve içinde yazılı belgelerin bulunduğu CD’leri getirdi.
Konuşma kayıtlarını dinledik, CD’lerdeki yazılı belgeleri inceledik.
Doğru olduklarına kanaat getirdik ve yayınladık.
Olay bu.
Şimdi Balyoz haberine “kumpas” diyen herkesin cevap vermesi gereken bir soru var.
Basit bir soru.
Şu soruya bu iddianameyi yazan savcı da, bu salonda bulunanlar da, Balyoz haberine “kumpas” diyen gazeteciler, televizyoncular, siyasetçiler de cevap versinler:
Bugün Birinci Ordu’nun generallerinin toplanıp, Genelkurmay’ın “asla iç meselelerle ilgili hazırlık yapmayacaksın” emrine açıkça karşı gelerek, “bütün siyasî partilerin liderlerini” gözaltına alma hazırlıkları yapmaları yasal ve doğal mıdır?
“Bugün Birinci Ordu’nun generalleri toplanıp siyasetçileri gözaltına alma, belediye başkanlarını değiştirme, 200 bin kişiyi tutuklayıp stadyumlara doldurma, Yunanistan’la çatışma planları yapabilirler, kimse karışamaz” diyor musunuz?
Buna gür bir sesle ve açıkça cevap vereceksiniz.
“Bugün Birinci Ordu generalleri toplanıp siyasetçileri gözaltına alma planları yapma hakkına sahiptir” diyor musunuz?
“Evet, tabii böyle planlar yapabilirler, elbette Genelkurmay’ın emirlerine itaatsizlik edebilirler” diyorsanız bunu açıkça söyleyin.
Söyleyin, herkesle birlikte ben de duyayım.
Ama bunu söyleyemiyorsanız, “olur mu öyle şey, generaller nasıl siyasetçileri gözaltına alma hazırlığı yapabilirler” diyorsanız, o zaman Balyoz haberlerine “kumpas” diyemezsiniz.
Hiçbiriniz diyemezsiniz.
Bu savcı da diyemez.
Eğer bugün generallerin böyle hazırlıklar yapmalarının suç olduğunu kabul ediyorsanız, bunun 2003 yılında yapılmış olmasının suç olduğunu da kabul etmek zorundasınız.
Ve bir suçun belgelerini bulan gazetecinin o belgeleri yayınlaması hem hakkı hem görevidir.
Şu soruyu da sorayım:
Bugün bir gazeteci, generallerin böyle hazırlıklar yaptıklarının belgelerini bulursa yayınlamalı mı?
Yoksa susmalı mı?
Bu sorulara herkes açıkça ve gür bir sesle cevap versin.
Bu sorulara cevap vermeden Balyoz haberlerine “kumpas” demek kimsenin haddi değildir, bu savcının da haddi değildir.
Üstelik bugünkü başbakan da, Adalet Bakanı da, Yargıtay Başsavcısı da o haberlerin kumpas olmadığını düşünüyorlar. Bunu açıkça beyan ediyorlar.
Onlarla aynı fikirde olduğum nadir konulardan biri bu.
Balyoz seminerine “darbe hazırlığı” dediğim için beni darbecilikle suçlamaya kalkan savcı, Başbakan, Adalet Bakanı, Yargıtay Başsavcısı için suç duyurusu yapmıyor.
Neden yapmıyor?
Benim söylediğim suçsa onların söylediği de suç. Onların söylediği suç değilse benim söylediğim de suç değil.
Çok net ve açık.
Karışık bir tarafı yok bu konunun.
Bütün bu gerçekler ortadayken siz nasıl kalkıp Balyoz planlarını yayınladığım ve Balyoz seminerine darbe hazırlığı dediğim için beni suçlayabilirsiniz?
Bana bu çelişkinin hukukî ve mantıkî nedenlerini açıklayın, açıklayabilirseniz.
Açıklayamazsınız.
Çünkü bu saçmalığın hukukî ve mantıkî bir açıklaması yok.
Ne bu savcı, ne bu habere “kumpas” diyen gazeteciler, televizyoncular, siyasetçiler bu sorulardan kurtulabilir.
Beni hapse atmak onları bu sorulardan kurtarmaya yetmez.
Ayrıca bu savcıya ve herkese şunu da hatırlatayım, Tayyip Erdoğan Balyoz seminerindeki konuşmalar için “o konuşmaları dinleyince şoke oldum” demişti. Gidin bir sorun bakalım niye “şoke” olmuş.
Generallerin Genelkurmay’ın emirlerine karşı gelmesine aldırmadan, yaptıkları tüyler ürpertici konuşmaları dinlemeden, isim isim düzenlenen tutuklama listelerine bakmadan kolayından “kumpas” deyip geçiyor, bir de bu saçmalıkla beni suçlamaya kalkıyorsunuz.
Benim sorduğum sorulara cevap vermeden beni kim, ne hakla yargılayacak?
Var mı bu sorulara cevap vermek isteyen?
Bu salonda demiyorum, bu ülkede var mı benim sorularıma cevap vermek isteyen?
Bunlara net ve açık cevap verecek, verebilecek birinin çıkacağını, çıkabileceğini hiç sanmıyorum.
Sayın Yargıç,
Ben “Balyoz” haberlerini yayımladığımda askerî vesayet hâlâ devam ediyordu.
Bugün AKP’nin medyası olduğu gibi o zaman da askerî vesayetin medyası vardı.
Bugün korkak ve çıkarcı gazetecilerin AKP’ye yaranmaya çalışması gibi o gün de korkak ve çıkarcı gazeteciler generallere yaranmaya çalışıyorlardı.
Eğer benim yayımladığım Balyoz haberlerinin benzerlerini daha önce yayımlama cesaretini göstermiş olsalardı bu ülke böyle bir darbe çöplüğüne dönmezdi.
Bu cesareti hiçbir zaman gösteremediler.
Askerî vesayetin baskısı altında ezilen solcuların, Kürtlerin, aydınların, yazarların, gerçek dindarların acılarına sırtlarını döndüler.
Şimdi medyanın önemli bölümü aynı utanmazlığı AKP döneminde sergiliyor.
Balyoz haberi gibi haberleri yayımlamak bir gazetecinin en önemli görevlerinden biridir.
O haberi yayımlamayan bir gazeteci kendine, mesleğine, insanlarına ihanet etmiş demektir.
Ben kendime, mesleğime, insanlarıma ihanet etmediğim için askerî vesayet döneminde de yargılandım, bugün de yargılanıyorum.
Ne yazık ki bu ülkede demokrasi isteminin bedeli budur.
Savcı, benimle ilgili iddianamede Ergenekon ve Askerî Casusluk davalarından da söz etmiş. Türkçeyi doğru dürüst yazamadığı için ne dediğini anlamak epey zor.
İddianamede lafını geçirdiğine göre herhalde beni bunlarla da suçluyor deyip kısaca cevap vereceğim.
Askerî Casusluk konusundaki haberleri Taraf Gazetesi çıkarmadı. O meseleyi çok iyi anlamadığımız için biz o konuyla ilgili çok fazla haber yapmadık.
Bizim gazeteyle ilgili bir konu değil. Niye savcı o davadan söz etmiş, anlamadım.
Ergenekon davalarına gelince…
Ergenekon soruşturmaları Taraf Gazetesi açılmadan çok önce başladı.
Biz daha sonra o davanın haberlerini diğer gazetelerle birlikte verdik.
Ergenekon’un varlığına kesinkes inanıyorum. Ergenekon dediğimiz devletin içine yerleşmiş suç çeteleri. Susurluk çetesi gibi, 17 bin insanı faili meçhul cinayetlerle kurban edenler gibi, Danıştay saldırısını örgütleyen güç gibi, Malatya Zirve katliamını kışkırtanlar gibi, öldürdükleri insanları “Sapanca ölüm üçgenine” atanlar gibi, Hrant Dink cinayeti gibi… Daha böyle epey suç sayabilirim.
Ben bu çetelerin ortaya çıkarılmasını kesinlikle destekliyordum. Bugün de destekliyorum.
Ne yazık ki bizim iddianameyi yazan savcının 15 Temmuz soruşturmasını sulandırıp ana mecrasından saptırması gibi birileri de Ergenekon soruşturmasını sulandırıp çarpıttı.
Suç örgütlerini devletin içinden temizleme imkânı yok edildi.
Yazık oldu.
“Darbeyi yönettiği iddia edilen adamları tanıdıkları iddia edilen adamları” tanıdığımızın iddia edilmesi gibi saçmalıkları, Balyoz konusundaki çarpıtmaları cevapladığımıza göre geriye kaldı benim üç yazımla Can-Erzincan televizyonundaki konuşma.
Şimdi bir savcı düşünün ki üç yazıyla bir konuşmadan müebbetlik darbecilik suçu çıkartsın. Üstelik de evrensel hukuk, yazılarla konuşmalardan “suç çıkmaz” diye açıkça yazarken.
Yazılarımla konuşmalarımın darbecilikle ilgili olduğu iddialarının ciddiye alınacak bir yanı yok aslında ama bugünkü hukuk sisteminin ciddiyetsizliğini, insanların nasıl kolayca hapse atıldığını göstermek için o iddialara da teker teker cevap vereceğim.
Şimdi bu savcıya da acımıyor değilim. Ona yazarları hapse atmasını ve onları orada tutmasını söylemişler. O da bunu yapabilmek için bir imkânsızlığın peşine düşerek bizi 15 Temmuz darbesiyle ilişkilendirmeye uğraşmış.
Önce “darbeci olduğu söylenen adamları tanıdıkları söylenen adamları tanıyorsunuz” diye bir saçmalıktan giriyor.
Daha önce kanıtladığım gibi bu tez yürümüyor. Kendi iddianamesinin içine kendini yalanlayan paragraflar yazmak zorunda kalıyor.
Arkasından bana dönüp “Sen 2010’da yayınladığın haberle 2016’daki darbenin kadrolarını işbaşına getirdin” diyor.
Eh, bu da pek mantıklı olmuyor.
Sonunda geliyor, “Siz darbe olacağını biliyordunuz” tezine dayanıyor.
Anladığım kadarıyla kurduğu mantık silsilesi şöyle işliyor:
“Darbenin olacağını biliyordunuz, demek darbeciler size darbe olacağını söyledi, darbeciler bunu size söylediğine göre demek sizin darbecilerle doğrudan ilişkiniz var, doğrudan ilişkiniz olduğuna göre demek siz darbenin destekçisi ve parçasısınız.”
Kurduğu mantık silsilesi bu.
Peki, bu mantık silsilesinin dayandığı bir kanıt var mı?
Hayır, tek bir kanıt bile yok.
Peki, ne var?
Savcının “kanaati” var, “ben öyle hissettim” demeye getiriyor.
Savcının hissiyatı bizim davada kanıt yerine geçiyor.
Savcı öyle hissetmiş, o zaman yazarları hapse atalım.
Hukukun geldiği nokta bu işte.
Şimdi bakalım bizim hisli savcımızın hissiyatı nereye dayanıyor.
Ortada üzerinde konuşacağımız bir kanıt olmadığı için savcının hissiyatını dayandırdığı konuşmayı inceleyeceğiz.
Kanıtla, belgeyle ilişkisi olmayan savcımızın “hissiyatının” da yanlış olduğunu ortaya koyacağız.
İşe bakın, bir “hissiyat” davasında biz müebbetle yargılanıyoruz.
Savcının “hissiyatını” hareketlendiren şey benim Can-Erzincan Televizyonunda Nazlı Ilıcak’la Mehmet Altan’ın ev sahipliğini üstlendiği programda yaptığım konuşma.
Bizi hapse attırmak için kıvranıp duran savcı, biliyorsunuz bizi önce o konuşmada “subliminal mesaj” verdiğimiz gerekçesiyle gözaltına aldırıp tutuklattı.
“Subliminal mesaj” gerekçesi sadece Türkiye’yi değil bütün dünyayı güldürüp alay konusu olunca bu “subliminal” lafı hokkabaz topu gibi birden ortadan kayboluyor.
Sanki savcı hiç böyle bir iddia ileri sürmemiş, sanki biz 12 gün Terörle Mücadele Şubesinin nezarethanesinde bu iddiayla tutulmamışız gibi “subliminal” lafı unutuluyor.
Onun yerine sahneye “siz darbeyi biliyordunuz” iddiası çıkıyor. Savcının yazdığı saçmalıklar tiyatrosunun yeni aktörü bu iddia oluyor.
Bir savcı, kanaatine göre, hissiyatına göre bir iddianame yazabilir mi?
Savcı öyle hissetti diye insanlar hapislerde yatabilir mi?
Bir savcının hissiyatı gereği, insanlar için “ağırlaştırılmış müebbet” hapis istenebilir mi?
Hukuka göre bunların hepsinin cevabı “hayır.”
Hukuka göre ortada hiçbir kanıt olmadan sadece savcının “hissiyatına” dayanan bir dava olamaz.
Ama burada oluyor.
Biz de bu saçmalıklara cevap vermek zorunda kalıyoruz.
Gayriciddi iddialara ciddi cevaplar vermek zorunda kaldığımız için hukuk tanrısı bizi affetsin deyip gelelim o konuşmaya.
Sayın Yargıç,
Biliyorsunuz bu tür konuşma programlarında gündemi genellikle konuğun özellikleri belirler.
Benim programa davet edilmemin iki güncel nedeni vardı.
Birincisi, yeni yayınlanan Ölmek Kolaydır Sevmekten isimli son romanım.
Bu roman, Balkan Savaşlarını ve iktidara gelen İttihatçıların beceriksizliklerini, ülkeyi yönetmekteki yetersizliklerini saklayabilmek için uyguladıkları zorbalıkları anlatır kişisel maceraların arka planında.
O nedenle o dönemdeki İttihatçılar ve bugünkü uygulamaları ile o ittihatçılara çok benzeyen AKP iktidarı konuşuldu.
İkinci güncel konu ise o programdan yaklaşık bir buçuk ay sonra başlayacak olan ve benim 52 yılla yargılandığım Balyoz davası idi.
Balyoz konusu da bu nedenle konuşuldu.
O nedenle de konuşma bu iki konu ve bu konuların güncel siyasetle ilişkisi üzerinden ilerledi.
O gün söylediklerimi bugün de aynen düşünüyorum. Düşüncelerimde en küçük bir değişiklik yok. Üstelik bütün gelişmelerin de benim öngörülerimi doğru çıkarttığını görüyorum.
O konuşmada bugünkü AKP iktidarının İttihatçılara çok benzediğini, iktidara gelebildiklerini ama ülkeyi yönetemediklerini söylüyorum.
Durum tam da bu.
AKP’liler “dinbaz İttihatçılara” dönüştüler. Baskıyı artırdılar ve ülkeyi yönetemiyorlar.
AKP iktidarında Türkiye her gün biraz daha çöküyor.
Enver Paşa ile Erdoğan’ın benzediğini söylüyorum. Çok benziyorlar gerçekten de. Enver dünyadaki Türklerin lideri olma hayaliyle Osmanlı’yı çökertti. Erdoğan da dünyadaki Müslümanların lideri olma hayaliyle Türkiye’yi tam bir çöküntüye soktu.
Erdoğan’ın Suriye ve Ortadoğu politikalarına bugün Erdoğan’ın kendisi bile sahip çıkmıyor. Hata ettiklerini AKP yöneticileri bile söylüyorlar.
Cumhuriyet tarihinde eşine rastlanmamış bir dış politika faciası yaşanıyor.
Erdoğan’ın “bütün yargı bana bağlıdır” sözünü eleştiriyorum o konuşmada. Yargının bir adama bağlı olmasına bugün de sonuna kadar karşıyım.
Hukuka değer veren herkes de buna karşı çıkar zaten.
Şimdi geliyorum savcının büyük harflerle yazdığı iki cümleme.
“Erdoğan’ın ben başkan oldum demesi suç, ki ileride birisi buna hatırlayacak” diyorum.
Savcının bu cümleyi neden büyük harflerle yazdığını hiç anlamadım.
Erdoğan, “fiilî başkan” olduğunu söyledi. Bu söz, anayasanın dışına çıktığının itirafı.
Anayasanın dışına çıkmak, anayasayı ve anayasal düzeni yok saymak suçtur. Erdoğan bu suçu işlediğini kendisi açıkça kabul ediyor.
Elbette ki bir devlet, eğer gerçekten devletse, işlenen bir suçu unutmaz. Unutamaz.
Bunu söylemekten, bu gerçeği hatırlatmaktan daha doğal ne olabilir?
Hukuku ve yargıyı hatırlatmak, bunların varlığını vurgulamak nasıl suç olabilir?
Suçu Erdoğan işliyor. Onun suç işlediğini söylediğim için ben yargılanıyorum.
Buna da “adalet” deniyor.
“Fiilî başkanlığını” ilan etmek anayasal bir darbedir.
Zaten bu son anayasa değişikliğine Erdoğan’ın işlediği suçu yasallaştırmak için gittiklerini kendileri de söylemediler mi?
Devlet Bahçeli, “fiilî durumu” anayasaya uydurmak gerektiğinin altını çizmedi mi?
Yapılan eylem anayasaya uygun olsa, o eylemi anayasaya uydurmak için yeni bir anayasa yapmak neden gereksin?
Doğru dürüst bir devlette “fiilî duruma” izin verilmez, herkes yasaların içinde kalmaya zorlanır.
Bizde ise siyasetçi yasaya uymuyor, yasa siyasetçiye uygun hâle getiriliyor.
Savcının büyük harflerle yazdığı bir cümle daha var.
“Yasadışı, gayrimeşru bir suça bir toplum ve devlet direnmezse sonucu iyi olmuyor” diyorum.
Bu cümle suç değil.
Bu cümlenin tersini söylemek abes.
Bir toplumun ve devletin suça direnmesi gerektiğini söylemek neden suç oluyor?
Eğer bunun suç olduğunu düşünüyorsanız bu cümlenin tersini yüksek sesle söyleyin bakayım.
“Yasadışı suçlara toplum ve devlet direnmesin, teslim olsun,” deyin.
Diyebilir misiniz?
Eğer derseniz, “yasadışı bir suç olan darbeye” direnmeyi nasıl savunacaksınız?
Savunamazsınız.
Konuşmamdan büyük harflerle yazılmış bir cümle daha:
“Bence bugün askerî vesayetle el ele çalışıyorlar. Askerî vesayetin kendi tarihi boyunca özlediği ama hiçbir zaman tam anlamıyla gerçekleştiremediği her türlü fantezisini Erdoğan ve adamları gerçekleştiriyor.”
Evet, durum tam da bu.
Askerî vesayetin paşaları Türkiye’yi gelişmiş dünyadan koparmak istiyordu. Erdoğan ve AKP bugün bunu gerçekleştiriyor.
Paşalar yargıyı ve hukuku yok etmek istiyordu. Bugün yapılan aynen bu.
Paşalar bütün muhalifleri, bütün demokratları hapsetmek istiyordu. Bugün yapılan bu.
Paşalar bütün medyayı denetim altına almak istiyordu. Bugün gerçekleşen bu.
Daha sayayım mı?
Bunları söylemenin, bu benzerlikleri dile getirmenin suçla, darbeyle ne ilgisi var?
Askerî vesayet günlerine dönmeye karşı çıkmak nasıl askerî bir darbenin destekleyiciliği olarak algılanabilir?
Bu arada savcı benim konuşmamda geçen her “Erdoğan” sözcüğünü de iddianamede büyük harflerle yazmış.
Niye?
Çünkü benim Erdoğan’ı eleştirdiğimi ve bunu yaptığım için hapsedilmem gerektiğini söylemek istiyor.
Yeni dönemin hukuku bu işte:
“Erdoğan’ı eleştiremezsin. Eleştirirsen hapse girersin.”
Erdoğan’ı eleştiriyorum, siz de beni hapse atıyorsunuz.
Bu, hukuk değil.
Bu ne?
Bu, fiilî başkanlığa uygun düşen “fiilî” hukuk.
Hukuk adına suç işlemek bu.
Ben suçlu olduğum için değil, “suçluların hukuku” iktidarda olduğu için hapisteyim.
Bazen olur böyle şeyler. Hukuku savunduğun, haklı olduğun için hapse girersin. Suçu işleyen de savcı rolüne girebilir.
Ama kimse korkmasın, telaşlanmasın. Bu çok uzun sürmez. Hukuk bir gün uyanır.
Konuşmamdan savcının büyük harflerle “yazmadığı” bir cümlemi okuyorum şimdi:
“Öyle bir anlatıyorlar ki Erdoğan sanki hayatı boyunca burada kalacak. Erdoğan iki sene sonra gidecek. Seçim geliyor, iki sene sonra seçimde ne olacağını kimse bilemez.”
Savcının bu cümleyi neden büyük harflerle yazmadığını anlıyorsunuz herhalde.
“Ertesi gün darbe olacağını bildiğini” iddia ettiği adamlar, iki sene sonra Erdoğan’ın seçimle gideceğini konuşuyorlar.
Ertesi gün darbe olacağını bilen adam nasıl oluyor da “Erdoğan’ın iki sene sonra seçimle gideceğini” söyleyerek “subliminal” darbe mesajı veriyor?
Bir siyasetçinin “seçimle gideceğini” söylemek suç mu?
Ne suçu?
Üstelik bugün de aynen böyle düşünüyorum.
Erdoğan seçimle gidecek.
Erdoğan’ın iktidardan gitmesi için darbeye ihtiyaç yok ki, Erdoğan izlediği siyasetle zaten gidişini hazırlıyor.
Nasrettin Hoca’nın fıkrası gibi aslında durum.
İzlediği siyasetle bindiği dalı kestiğini görüyorsun. Söylüyorsun. Savcı “nereden biliyorsun, darbecisin” diyor.
Erdoğan’ı darbe falan değil ekonomi indirecek iktidardan. Bunun nasıl olacağını da anlatacağım daha sonra.
Biz şimdi iddianamedeki konuşmamızı izlemeyi sürdürelim.
Savcı, Mehmet Altan’ın bir cümlesini büyük harflerle yazıyor iddianamesine.
Mehmet Altan “iki seneye kadar da ne olacağı belli değil bu ülkede” diyor.
Ben cevap veriyorum:
“Belli değil, elli tane AKP’li milletvekili biz Akşener’le parti kuruyoruz dese, ayrılsa bütün sistem sarsılıyor. Bu adam sağlam bir zeminde durmuyor.”
Meral Akşener’in adı durduk yerde geçmedi elbette.
Akşener’le arkadaşları parti yönetimini değiştirecek bir kongrenin toplanması için çalışmalarını sürdürüyordu o günlerde.
Parti tabanında güçlü oldukları görülüyordu.
Aradan daha bir yıl geçmeden söylediklerimizin ne kadar gerçekçi bir ihtimale dayandığı ortaya çıktı.
Erdoğan ve AKP yöneticileri MHP’yle birleşerek % 65’lik bir seçmeni yanlarına alıp ebediyen iktidarda kalacaklarını hayal ediyorlardı.
Ne oldu 16 Nisan referandumunda?
AKP ile MHP bütün hilelere, kanunsuzluklara, baskılara, yasaklara rağmen zor bela % 51’i bulabildiler.
Meral Akşener arkadaşlarıyla birlikte MHP tabanını alıp götürdü.
Akşener liderliğindeki bazı MHP’liler, bazı AKP’liler, Saadet Partililer, HDP’li Kürtler, Vatan Partililer, birçok küçük partinin seçmeni CHP öncülüğünde bir araya gelip Erdoğan’a da baskıcı rejimine de “hayır” dediler.
Erdoğan’ın üstünde durduğu zemin sağlam mıymış?
Toplumun yarısı sinmedi, korkmadı, dimdik ayakta durdu. Ve AKP’lilerin hiç hesap etmediği yepyeni bir “demokrasi platformu” oluştu.
Bu arada gözümüzün önünde bir rol değişiminin yaşandığını gördük.
Bir zamanlar askerî vesayetin ve baskının partisi olan CHP, Kılıçdaroğlu’nun liderliğinde demokrasinin temsilcisi hâline gelirken, “cumhuriyeti demokrasiyle taçlandırmayı” bir proje hâline getirirken, bir zamanlar demokrasinin temsilcisi olan AKP baskının, zorbalığın, vesayetin temsilcisi hâline geldi.
Bunun sonucunda AKP ilk kez Ankara, İzmir, İstanbul, Antalya, Adana ve Mersin’i aynı seçimde kaybetti.
Gençleri kaybetti.
Kadınları kaybetti.
Büyük şehirleri, gençleri, kadınları kaybeden hiçbir parti, hiçbir lider iktidarda kalamaz.
Yüzde ellinin baskıya “hayır” dediği cesur bir toplumda zorbalık rejimi çok uzun süremez.
Söylediklerimiz daha bir yıl geçmeden gerçekleşiyor.
Savcı bizi neyle suçluyor?
Gerçekleri ve gelişmeleri görmekle mi?
Gerçekleri söylemekle mi?
7 Haziran seçimleri bütün bu gelişmelerin işaretini vermişti zaten.1 Kasım yapay bir seçimdi. Yapay bir sonuçtu.
7 Haziran’la 1 Kasım arasındaki değişim 600’den fazla insanın ölümünün yarattığı dehşetle gerçekleşti.
Ama bir noktadan sonra ölüm de şiddet de siyasetçilerin beklediği iktidarı sağlamaz onlara.
İnsanlar ölümden yorulur, ölümden bıkar, ölümle özdeşleşmeye başlayan partiden uzaklaşır.
Askerî vesayet aynen böyle yıkıldı.
Hayatla değil ölümle özdeşleşti. Ölümü yüceltti, ölümü kutsadı.
Toplumu yordu, bıktırdı ve yıkıldı.
Şimdi aynı şeyi AKP yapıyor.
Ölümü kutsuyor, ölümü yüceltiyor, sürekli şehadet propagandası yapıyor, gençlere hayat yerine ölüm vaat ediyor.
Ölümün ürkütücü karanlığına sokuyor bütün ülkeyi.
Yoruyor, bıktırıyor toplumu.
Onun için de gidecek iktidardan.
O gün de böyle düşünüyordum, bugün de böyle düşünüyorum.
Suç mu böyle düşünmek?
Darbecilik mi?
Değil tabii.
Sadece iktidar ve onun savcıları gerçeklerin söylenmesini istemiyor. Onun için de bizim gibi insanları hapse atıyor.
İstediği kadar hapse atsın.
Gerçekleri ve geleceği değiştiremez.
İddianamedeki konuşmamdan büyük harflerle yazılmış bir cümle daha:
“MİT TIR’ları denilen, Can Dündar’ı mahkûm ettirdiler kendi mahkemelerinde. Ama uluslararası suç sayılabilecek bir tuhaflık duruyor ortada. Bütün darbecilerle, Ergenekoncularla işbirliği var. Yolsuzluk davaları var.”
Can Dündar mahkûm edildi.
Peki ne oldu?
MİT TIR’larının ne olduğunu öğrenebildik mi? Mesele şeffaf bir şekilde ortaya çıktı mı? O TIR’ların içinde ne olduğunu anladık mı?
O TIR’ları kimin gönderdiğini, kime gönderdiğini biliyor muyuz?
Bunlar şeffaf bir siyasî iktidarın yapacağı işler mi?
Bunlar tam da “Ergenekon” dediğimiz “derin devletin” yapacağı işler.
Derin devleti yeniden hatırlattılar.
“Öyle değil” diyen varsa o TIR’larda ne olduğunu, olayın içyüzünü anlatsın bu halka.
Yolsuzluk davaları olduğunu söylüyorum.
O davalar burada bitti ama Amerika’da devam ediyor. Amerikalı yetkililer o davaların üzerinden Erdoğan’la pazarlık ettiklerini açıklıyorlar.
Neyin pazarlığını ediyorlar?
Ne verip karşılığında ne istiyorlar?
Biliyor muyuz?
Hayır.
Bilme hakkına sahip miyiz?
Evet.
Neden bilmiyoruz? Neden bu gerçekleri Amerikalılardan öğreniyoruz?
Bunları söylemek nasıl oluyor da darbecilik suçu sayılıyor?
Devletin şeffaf olmasını istemek darbecilik mi?
İddianamedeki konuşmamdan büyük harflerle yazılmış bir cümle daha:
“Türkiye’de gerçekleşmiş askerî darbelerin önünü açan gelişmeler her ne ise, Erdoğan bugün aynı kararları vererek o yolları teker teker açıyor. Şehirlerin yönetiminde mesela generallere sivillerden öncelik tanıyan bir yasa çıkarttı. İsterse general şehri yönetecek. Bu, EMASYA denilen planı bir daha canlandırdı. Ayrıca sen askerlerin yargılanmasını izne bağlarsan adam darbe hazırlığını çok daha rahat yapar.”
Şimdi, bu cümlelerden bir darbecilik çıkartabilmek için zekâsızlık yetmez, ölümcül bir kötü niyet de gerekir.
Bunlar benim 30 yıldır savunduğum düşünceler. Hukukun önemini, askerlere ayrıcalık tanımanın tehlikesini vurgulayan cümleler.
“EMASYA” denilen ve şehirlerin yönetiminde askerlere öncelik tanıyan uygulamayı AKP kaldırmış ve bunu yapmakla çok övünmüştü.
Bu uygulama iyiyse niye kaldırdı, kötüyse niye getirdi?
Askerî vesayet dönemine benziyor dediğimiz bu işte.
Sonuçlarını da görüyoruz.
Türkiye hızla bir çöküşe gidiyor.
“Bunu yapmayın” dediğimiz için mi darbeci oluyoruz?
Bu sözlere darbecilik demek için “biz mantıkla, akılla, hukukla bağlarımızı kestik” demek gerekir ki savcı da onu diyor aslında.
Nazlı Ilıcak, “ben görüyorum ki bugünkü şartlar değişecek, bunu da çok güzel anlattınız” diyor bana.
Savcı, Ilıcak’ın sözlerini de büyük harflerle yazmış iddianamesine.
“Bu şartlar değişecek” sözünü tehlikeli ve suç nedeni olarak görüyor anlaşılan.
“Aynı suda iki kere yıkanılmaz” diyerek hayatın sürekli değiştiğini söyleyen Heraklit’i bulsa asacak herhalde.
Mehmet Altan da, “mümkün değil gitmesi” diyor. Savcı bu üç kelimeyi de büyük harflerle yazmış.
Mümkün mü peki böyle gitmesi?
Gidiyor mu?
Ekonomideki rakamlara bakın, referandum sonuçlarına bakın, “böyle gitmesinin” mümkün olup olmadığını görürsünüz.
İddianamedeki konuşmamda savcının büyük harflerle “yazmadığı” bir cümle söylüyorum.
“Zorbalık yapabilirsiniz ama eğer bu hukuka aykırıysa yenilirsiniz” diyorum.
Bugün de aynen böyle düşünüyorum.
Zorbalık, eline silah geçirmiş zayıflıktır. Zorbalık arttıkça zayıflık da artar.
Sonunda zorbalık yenilir, hukuk galip gelir.
Savcının bizi tutuklatma nedeni olan bu konuşmanın neredeyse her satırında hukuka sahip çıkıyoruz, neredeyse bütün konuşma bir hukuk savunması ama hukuku savunmak savcı tarafından darbecilik sayılıyor.
Ve biz hapis yatıyoruz.
Bu ülkede hapis yatmamak için hukuk düşmanı mı olmak gerekiyor?
Galiba savcı, hukuku savunanın hapse gireceğine dair hiç de “subliminal” olmayan fevkalâde açık bir mesaj veriyor Türkiye’ye.
Gene iddianamedeki konuşmamdan büyük harflerle yazılmış bir cümle:
“Haklı adamlar hapisten de mücadeleyi kazanır. Haksız adamlar sarayda da kaybeder.”
Büyük harflerle yazdığına göre savcı bu cümlede de suç buluyor.
Savcı bu cümlede neye itiraz ediyor?
Haklıların kazanamayacağını mı, haksızların kaybetmeyeceğini mi düşünüyor?
“Haksızlar kaybeder” demeyi mi yasaklamaya çalışıyor?
Şu hâle bakın, hakkı, haklıyı, hukuku savunan bir konuşmadan dolayı biz yargılanıyoruz.
Hiç utanmadan “hukuku savunmanın” darbecilik olduğunu söylüyorlar.
Aslında savcının söylemek istediği şu:
“Hukuku savunan herkesi bundan sonra hapse atacağız.”
Aferin sana. At gitsin.
Zaman senin zamanın.
Ama zaman değişir, zaman hep değişir.
İktidarların, zorbaların sorunu da bu gerçeği bir türlü görmemeleridir.
28 Şubat’ın generalleri de “28 Şubat’ın bin yıl süreceğini” sanıyorlardı. O generallerin savcıları da insanları içeri atıyordu.
Biz o zaman da “bu böyle gitmez, hukuksuz davranmayın, hukuka dönün” diyorduk.
Böyle söylediğim için defalarca yargılandım.
Ne oldu?
Sürdü mü?
Sürmedi. Süremezdi.
Bugünkü zorbalıklar, baskılar, haksızlıklar, hukuksuzluklar da süremez.
Baskı rejimleri kibrite benzer. Etrafı yakıp kül ederken kendileri de kendi ateşleriyle tutuşup tükenirler.
Hukukla ekonomi arasında ciddi bağlar vardır çünkü.
Siz baskıyı artırıp hukuku boğdukça ülkenin güvenilirliği yok olur. Hukuksuz ve güvenilmez ülkelerde iç ve dış yatırımlar durur. Ekonomi çöküşe geçer. Enflasyon, işsizlik patlar gider.
İnsanlar çocuklarına tek bir köfte yediremez, bir muz alamaz.
Çocuklarının lokantalara, pastanelere, manavlara o arzu dolu sessiz bakışları karşısında çaresizce acı çeker, kendi çocuklarından utanır hâle gelirler.
Sonunda çocuklarının aç bakışlarına dayanamaz ve bütün bunlara neden olan siyasî iktidarı gönderirler.
Bugün bu ülkede yaşanan süreç tam da budur.
Bizim gibi insanları hapse atacağız derken hukuku yok edip ekonomiyi batırıyorlar.
Avrupa Konseyi, Türkiye’yi 2004’den beri ilk defa “denetime” aldı. Darbe döneminin Türkiye’sine davrandıklarını gibi davranıyorlar çünkü bugünkü siyasî iktidar darbeci askerlerin zorbalığını benimsedi.
Avrupa’nın değerlerinden uzaklaşmanın faturası bu ülkeyi ekonomik bir cehenneme çevirecek.
İşsizlik, pahalılık, çaresizlik, açlık artacak.
Siz sürebilir mi sanıyorsunuz bir iktidar bu şartlarda?
Sürmeyeceğini, süremeyeceğini göreceksiniz.
Bizi hapse atmak, yalan dolu iddianameler yazmak kurtarmaya yetmez bu iktidarı.
Bu iktidar Türkiye’yi yakarken kendini de tutuşturup yok ediyor.
Her gün kendi ateşiyle tükeniyor.
Kendilerini de Türkiye’yi de yakmamaları için çok uyardık, hâlâ da uyarıyoruz.
Onların cevabı da savcılarıyla polislerini gönderip bizi hapse atmak oluyor.
Bunları söylemek, hukuka dönün, zorbalığı bırakın demek darbecilik mi oluyor?
İktidarın artık hiçbir eleştiriye dayanamayan zavallı çaresizliği bu. Türkiye’yi yakarken kendilerini de öyle bir yaktılar ki cılk yara oldu her yanları.
En küçük bir eleştiri tenlerine değdiğinde canlarını delice acıtıyor, cevap veremiyor, polisleriyle savcılarını gönderiyorlar.
Bugün yaşadığımız maceranın özeti bu zavallılık işte.
Hapiste olanların değil, hapse atanların zavallılığı.
O zavallılığın somut bir ifadesi olan bu iddianameyi okumaya devam edelim.
Benim konuşmamdan savcının büyük harflerle yazdığı cümle şu:
“Bu hırsız iktidar orada çok fazla kalamaz, bu hırsız iktidar hukuka karşı geliyor, hakka karşı geliyor, ahlaka karşı geliyor, hattâ siyasete karşı geliyor, siyaset dışı işler yapıyor…”
Bu cümlenin “küçük harflerle” yazılan devamı da şöyle:
“Bu orada duramaz, bunun sihri haksızlığa uğrayanların bir araya gelmesi, dayanışması, birbirine sahip çıkması, omuz vermesi ve hukuku talep etmesi.”
Savcı, “hırsız iktidar” sözünü darbeciliğe kanıt gösteriyor anladığım kadarıyla. Buna karşı insanların bir araya gelip hukuk talep etmelerini önermem de bu iktidarın savcılarına göre darbeciliğe giriyor herhalde.
İktidarın hırsızlık yaptığını düşünüyorum ve söylüyorum. Yasalarımıza göre bunu söylemek suç değildir. Darbecilik hiç değildir.
Her ne kadar ahir zaman şeyhülislamları, dini de, ahlâkı da ayaklar altına alarak “yolsuzluk hırsızlık değildir” fetvası verse de, bu fetva yolsuzluğun hırsızlık olmadığını değil, o fetvayı verenin dinle de ahlâkla da bağının kalmadığını gösterir.
Yolsuzluk hırsızlıktır.
Bu iktidar yolsuzluk yapıyor. Sadece şu köprüleri yaparken devlet kesesinden müteahhitlere ödedikleri milyonlarca dolar yeter onların yolsuzluktan yargılanmasına.
Savcı bunları söylememi istemiyor.
Savcıya mı soracağım ne söyleyeceğimi?
Paraları çalsınlar, sonra da çalmayın diyenleri darbeci diye hapse atsınlar.
Biz de buna hukuk diyelim.
Savcı, iddianameye aldığı konuşmada Nazlı Ilıcak’ın da bir cümlesini büyük harflerle yazıp, suç olduğunu işaret etmiş.
Ilıcak, “fiilî durumun mutlaka hesabı sorulacak, bu anayasa ihlallerinin, sadece yolsuzluklar değil bir de açık anayasa ihlalleri var. Bir gün mutlaka bunun hesabı sorulacak” diyor.
Savcı buna kızmış.
Bizim savcının en tahammül edemediği laf galiba “hukuksuzlukların hesabı sorulacak” lafı.
Nasıl bir hukuk adamıysa, hukukun hiçbir yolsuzluğun, hukuksuzluğun, suçun hesabını soramayacağı bir düzen istiyor.
Bu savcının istediği düzende suç işleyenler değil, “suç işleyenlere hesap sorulacak” diyenler cezalandırılıyor.
AKP, aradığı savcıyı bulmuş.
Bunlardan kaç tane daha var acaba? Yargı sisteminin içinde daha kaç kişi bu ülkenin hukukunu ve ekonomisini çökertmek için faaliyet gösteriyor?
Sonra gene geliyoruz benim büyük harflerle yazılmış cümlelerime.
Menderes’le onun genelkurmay başkanı Rüştü Erdelhun’un ilişkilerini örnek göstererek şöyle diyorum:
“Bu ülkelerde sivil siyasetçiler askerle oyun oynamaya başladıkları zaman darbenin önünü açarlar.”
Mehmet Altan, kendisini güvenceye almak için General Sisi’yi göreve getiren ve Sisi tarafından devrilen Mısır Devlet Başkanı Mursî’yi örnek göstererek, “Mursî, Sisi’yle oynadı” diyor.
Ben de devam ediyorum:
“Askerle oynadı. Askerle oynamak darbenin önünü açmaktır. Asker olmayan biri kendi iktidarı için askeri kullanamaz.”
Savcı “suç” diye bu satırları iddianamede büyük harflerle yazmış.
Bizim savcı, darbecilikle suçladığı adam daha önce neler yazmış diye hiç merak etmediğinden benim 30 yıldır bu konuda yazılar yazdığımı, AKP’den önceki iktidarları da askerden kendi iktidarları için destek almaya kalkışmamaları için uyardığımı bilmiyor.
Sanıyor ki biz ilk kez bu konuları o programda konuştuk.
Bir siyasî iktidar meşruiyetini ve gücünü halktan ve hukuktan alır.
İşleri ellerine yüzlerine bulaştırmaya, bu durumu saklamak için baskı yapmaya ve bu baskı için de askeri kullanmaya kalktıklarında darbe olur.
Bu, her zaman böyle olmuştur.
1960’da da böyle oldu, 70’de de, 80’de de…
Siz hukukun dışına çıkıp askerin silahı ile iktidarınızı pekiştirmeye kalktığınızda, asker de “iktidar benim silahımın ucunda duruyorsa, o zaman o silahı tutan güç olarak o iktidarı ben hak ediyorum” der ve darbe yapar.
Demirel kendini güvenceye almak için Kenan Evren’i, Mursî kendini güvenceye almak için Sisi’yi genelkurmay başkanı yaptı.
İkisi de kendi getirdikleri generaller tarafından devrildiler.
Bir sivil iktidarı bu açık tehlikeye karşı uyarmak nasıl suç oluyor?
Nasıl darbecilik oluyor?
Akıldan, mantıktan, hukuktan kopmadan bunu açıklayabilecek kimse var mı?
Savcının o televizyon konuşmasında suç olarak gördüğü cümleler bunlar işte.
Hepsi de hakkı, hukuku, adaleti, dürüstlüğü, şeffaflığı savunan cümleler.
Şu anda Türkiye’de savunulması en tehlikeli olan, siyasî iktidarın yok etmek için çırpındığı değerler bunlar.
Şimdi gelelim savcının bu konuşmayı suçlamak için yazdığı sonuç bölümüne.
İlk cümlesine bayıldım.
Çaresizlikten aklı karışmış bu savcı bende bazen bir acıma ve sempati duygusu uyandırmıyor da değil.
Savcı, bizi programda “Cumhurbaşkanı Erdoğan ve hükümet üyeleri hakkında tehdit ve hakaretvari söylemlerde bulunmakla” suçluyor.
Anlatımın kusuruna bakmayın. Anadilini düzgün kullanamadığı için cümleyi böyle yazmış.
Bizim Erdoğan’ı ve hükümeti tehdit edecek bir güce sahip olduğumuzu düşünmesi çok sevimli değil mi gerçekten?
Adamlar hukuk falan tanımadan bizi sallasırt edip hapse atmışlar, savcı “bunlar Erdoğan’ı tehdit ediyorlar” diyor.
Nasıl tehdit ediyorum ben Erdoğan’ı?
“Hukuk vardır” diyerek mi?
“Böyle giderse seçimi kaybedeceksin” diyerek mi?
Nasıl tehdit ediyorum?
Gerçekten benim onları tehdit edecek bir güce sahip olduğumu düşünüyorlarsa, benden bu kadar korkuyorlarsa, bunu eğlenceli bulurum doğrusu, onu da söyleyeyim.
Bunu eğlenceli bulmayacak birinin çıkacağını da sanmıyorum.
Bir de şu “hakaretvari söylemler” lafını çok sevdim.
Ne demek “hakaretvari” Sayın Yargıç?
Bu kavramın yasalardaki karşılığı ne?
Eğer hakaret ettiysem “hakaret” demesi gerekir, ki bu eylemin ceza kanununda başka bir maddesi var zaten. Darbecilikle ilgili bir suç değil.
“Hakaret” demiyor. Belli ki hakaret etmediğimi o da görüyor.
Peki, “hakaretvari” demek sert eleştirmek mi?
Eleştirmek suç değil.
E, bu “hakaretvari” ne demek?
Suç uyduracağım derken savcının aklı iyice karışmış gözüküyor.
Sonra diyor ki bu siyasî iktidarın “yaptıkları iş ve işlemlerin hukuka aykırı olduğunu söylüyorlar.”
Bu siyasî iktidarın hukuka aykırı işler yaptığını söylüyormuşuz.
Evet, aynen öyle söylüyorum.
Bir siyasî iktidarın hukuksuz işler yapmasını eleştirmek, “yapma” diye uyarmak suç mu?
Darbecilik mi?
Uyarmayalım mı iktidarı?
Savcı, “uyarmayın, eleştirmeyin, konuşmayın” diyor.
Savcının bunu söylemeye hakkı yok.
Benim iktidarın hukuksuzluklarını eleştirmem savcıyı hiç ilgilendirmez.
Onun işi iktidarın hukuksuzluklarını izlemek, soruşturmak, kanıt bulduğunda dava açmak. Ama nerede onda bu cesaret…
O, hukuksuzluğun değil, hukuksuzluğu eleştirenlerin peşine düşüyor. Tipik bir AKP dönemi savcısı.
“Kısa süre içinde ülke yönetiminden gideceğini söylüyorlar bu iktidarın” diyor.
Evet, aynen öyle söylüyorum.
İlk başkanlık seçimlerini de kaybedeceklerini düşünüyorum.
Bir siyasî iktidarın gideceğini söylemek suç değildir. Sorunlu olan, ne olursa olsun iktidarın asla gitmeyeceğini söylemektir.
İktidarlar gelir gider.
Siyaset budur, demokrasi budur.
Bir savcı, “iktidarın gideceğini söylemek darbeciliktir” dediği anda yasaları çiğnemiş, iktidarın seçimle değişebileceği kuralını reddetmiş ve çok ciddi bir suç işlemiş olur ki bu savcı bu ciddi suçu işliyor.
Bu iddianamenin, bu iddianameyi yazan savcıya karşı bir suç kanıtı olarak kullanıldığını ileride göreceksiniz.
“Yargılanacaklarını söylüyorlar,” diyor.
Bu iktidarın yargılanacağını söylüyormuşum.
Evet, söylüyorum.
Suç işledilerse neden yargılanmasınlar?
AKP iktidarı hukukun üstünde mi?
Savcı, onları hukukun ve yargının üstünde mi görüyor?
Asla yargılanmayacaklarına mı inanıyor?
Bu inancın hukukî dayanağı nedir?
Savcının ne bu inancının ne de iddialarının hukukî bir dayanağı var. Savcı, hukuku açıkça çiğneyerek “bu iktidarı eleştiremezsiniz, eleştirirseniz hapse atarım” diyor.
Şimdi en güzel yere geldik.
AKP iktidarının ülke yönetiminden gideceğini söyleyerek, “bu söylemler kapsamında darbenin gerçekleşeceğini” beyan etmişiz.
Darbe girişimini terör örgütüyle fikir ve eylem birliği içinde olmadan bilmemiz mümkün değilmiş. Amacımız gerçekleşecek darbe girişimini meşrulaştırmakmış.
Ve böylece maskesini indirip ağzındaki baklayı çıkarmış oluyor.
Bu savcı, sayfalarca süren laf salatasından ve saçmalıklardan sonra asıl söylemek istediğini nihayet söylemiş oluyor okuduğum bu son paragrafta.
Savcı, 15 Temmuz’da darbe olacağını bildiğimizin ve darbecilerle “fikir ve eylem birliği içinde olduğumuzun” kanıtı olarak hangi sözümü kanıt gösteriyor?
“AKP iktidarı ülke yönetiminden gidecek” demişim.
Aynen böyle düşünüyorum.
Bir siyasî partinin iktidardan gideceğini söylemek nasıl darbecilerle “eylem birliği” içinde olduğumuzu kanıtlıyor?
Daha önce de sordum, bir daha soruyorum:
Bu savcı ne düşünüyor? AKP’nin asla iktidardan gitmeyeceğini mi?
Neye dayanarak böyle düşünüyor?
Ekonomi cehenneme dönmüş, turizm batmış, işsizlik patlamış, hukuka güvensizlik had safhaya varmışken, bütün bunların sebebi olan siyasî iktidarın asla ülke yönetiminden gitmeyeceğini düşünmesinin dayanağı ne?
Bu savcıya göre AKP seçimle işbaşından gidemez mi? Neden seçimle gidemez?
Savcı bizi darbecilikle suçlamadan önce bunu açıklamak zorunda.
Hangi bilgiye dayanarak AKP’nin asla iktidardan seçimle gitmeyeceğini iddia edebiliyor?
Hangi bilgiye dayanarak AKP’nin gideceğini söyleyen herkesin darbeci olduğunu iddia edebiliyor?
AKP yöneticileri “biz asla seçimle gitmeyeceğiz” mi dediler, savcıyı buna mı inandırdılar?
Nedir?
Birisi bana bu savcının mânâsız, mesnetsiz iddialarının gerekçesini açıklasın.
Bakın bir daha söylüyorum, bir partinin iktidardan gideceğini söylemek asla suç değildir. Gitmeyeceğini söylemek suçtur.
Sayın Yargıç,
Bu savcının, lafı evirip çevirip bizimle ilgili iddianamenin sonunda “darbecilerle eylem birliği içinde olduğumuzun kanıtı” diye ortaya koyduğu benim söylediğim iki cümle.
“AKP iktidardan gidecek. Ve yargılanacaklar” cümleleri.
“AKP iktidardan gidecek ve yargılanacaklar” demişim.
Böyle diyorum.
Bir hukuk devletinde gerçekleşmesi fevkalâde muhtemel iki meşru ihtimal bunlar.
Bu iki meşru ihtimalin bir hukuk devletinde asla gerçekleşmeyeceğini söyleyebilir misiniz?
“AKP asla iktidardan gitmeyecek ve asla yargılanmayacak” diyebilir misiniz?
Bir hukuk devletinde fevkalâde meşru iki ihtimali dile getirmek nasıl “darbecilerle eylem birliği içinde” olmanın kanıtı olarak gösterilebilir?
Savcının kanıt olarak ortaya koyduğu sadece bu iki cümle.
“AKP iktidardan gidecek ve yargılanacak” dediğim için biz aylardır hapis yatıyor ve müebbetle yargılanıyoruz.
Ülkenin, hukukun, adaletin geldiği noktaya bakın.
Bir siyasî partinin iktidardan gideceğini söylemek artık “darbecilerle eylem birliği içinde olmanın kanıtı” sayılıyor.
Savcı, bizi darbecilerle “eylem birliği” içinde olmakla suçluyor. “Eylem” hareket demek.
İki söz, iki cümle nasıl “eylem birliği” sağlıyor?
Söz ve eylem arasında hiçbir fark kalmadı mı artık?
Hukuksuzluk, zorbalık bu dereceye mi vardı? AKP’nin iktidardan gideceğini söylemek “darbe eylemi” mi sayılıyor?
“AKP iktidardan gidecek” demek “darbe eylemi” ise Meclis’i bombalamak ne?
“AKP iktidardan gidecek” sözü ile Meclis’i bombalama eylemi arasındaki farkları tümüyle ortadan kaldırıyor muyuz?
“AKP gidecek” demek, Meclis’i bombalamak kadar ağır bir suç mu artık?
Savcıya göre öyle.
Şu siyasî iktidarın ülkeyi getirdiği hâle bakın. Kelimeleri bombalarla eşdeğer tutuyorlar.
Şimdi durumun korkunçluğunu, rezaletin boyutlarını, yargının içine düşürüldüğü faciayı iyice vurgulamak için bir daha söylüyorum:
Benim “AKP iktidardan gidecek ve yargılanacaklar” sözlerim, 15 Temmuz darbesine katıldığımızın, darbecilerle “eylem birliği” yaptığımızın, 15 Temmuz’da darbecilerle birlikte hareket ettiğimizin “kanıtı” olarak sunuluyor iddianamenin sonunda.
Kanıt, benim söylediğim dört kelime.
AKP’nin iktidardan gideceğini söylediğim için savcı üç kere ağırlaştırılmış müebbet hapse çarptırılmamızı istiyor.
Üç müebbet bana az geldi. Bunu altı müebbede çıkarmak için bir daha söyleyeyim:
AKP iktidardan gidecek. Ve yargılanacaklar.
Üstelik büyük bir ihtimalle bu ilk seçimde olacak. Referandum sonuçları bunun ilk işaretlerini verdi zaten.
İyice gülünçleşen, ciddiyetini, önemini, güvenilirliğini, ağırlığını kaybeden hukuk sisteminin açık bir örneği olan bu davadaki başka bir garabete daha işaret etmek istiyorum.
Benim katıldığım televizyon programında ev sahipliğini Nazlı Ilıcak ile Mehmet Altan yapıyordu.
Ilıcak ile Altan ev sahibi oldukları için büyük bir kibarlık göstererek konuşma hakkını bana verdiler. Bu nedenle programın çok büyük bölümünde ben konuştum.
Zaten savcının iddianameye koyduğu konuşma metninin neredeyse yüzde doksanından fazlası benim sözlerimden oluşuyor.
Suç diye büyük harflerle yazdığı cümlelerin yüzde doksanından fazlası da bana ait.
Savcının “kanıt” diye gösterdiği o dört kelimelik cümleyi de ben söyledim.
Peki, konuşmayı ben yaptığım, kanıt olduğu ileri sürülen cümleleri ben söylediğim hâlde neden Mehmet Altan benimle birlikte gözaltına alınıp tutuklandı?
Mehmet Altan’ın tutuklanması sadece kendisini ilgilendirmiyor. Onun tutuklanması bu davanın altında yatan gerçeği bütün çıplaklığıyla gösteriyor.
Şimdi bu davada bizimle ilgili tek bir kanıt bile yok. Olamaz da zaten.
Benim tutuklanmam için ileri sürülen bir “bahane” var. Söylediğim dört kelime.
Benim için kanıt yok ama bahane var.
Mehmet Altan için “bahane” bile yok.
İddianamenin ona ayrılan 2,5 sayfasını da dikkatle okudum. İki buçuk sayfanın bir sayfası onun “hukuk ve demokrasi olmadan olmaz” diye biten bir yazısına ayrılmış.
O iki buçuk sayfada bir “bahane” bile bulunmuyor.
Çöken bu hukuk sisteminin herhangi bir kanıt bulmasından vazgeçtik, artık bir bahaneye bile razıyız ama Mehmet Altan için o bahane bile bulunamıyor.
Peki Mehmet Altan niye tutuklandı?
Ve onun tutuklanıp bir bahane bile olmadan müebbetle yargılanması bize neyi gösteriyor?
Bizim tutuklanmamızın kanıtla, bahaneyle, darbeyle bir alakası yok. Bize bunu gösteriyor.
Biz AKP’yi ve izlediği politikaları eleştirdiğimiz için tutuklandık. Bu yüzden müebbetle yargılanıyoruz.
Erdoğan’ın “Allah’ın bir lütfu” dediği 15 Temmuz darbe girişimi, AKP ve onun savcıları tarafından bir fırsat olarak değerlendiriliyor.
Sadece biz değil, muhalefet eden herkes saçma sapan gerekçelerle hapse atılıyor.
Amaç, bizi susturmak değil sadece. Sesimizi duyurabileceğimiz, politik görüşlerimizi dile getirebileceğimiz bir mecra da yok zaten.
Amaç, biz ve bizim gibi insanlara uygulanan hukuk ve mantık dışı şiddetle bütün toplumu korkutup sindirmek.
Ama bu amaçlarına ulaşamadılar.
Referandum sonuçları, bu amaçlarına ulaşamadıklarını, toplumu korkutamadıklarını herkese gösterdi.
Bu utanç verici davalarla Türkiye’yi dünyaya rezil ettiler, koca ülkeyi dünyanın şamar oğlanına çevirdiler.
Tek sonuç bu oldu.
Sayın Yargıç,
Savcının bir iki mânâsız iddiası daha var, izninizle onlara da değineceğim.
Savcı benim sadece “darbeci” olduğumu iddia etmekle yetinmemiş. “Cizre’de insanların öldürüldüğünü” söylediğim için “PKK terör örgütü lehine kaos ortamı oluşturulmaya çalışılması faaliyetleri doğrultusunda dezenformasyon faaliyetinde bulunduğumu” da iddia ediyor.
Cümle çok çetrefil ama aldırmayın. Adam Türkçe yazamıyor.
Onun söylemek istediğini ben size sadeleştirerek söyleyeyim.
“Cizre’de insanların öldürüldüğünü” söylediğim için PKK lehine çalışmışım. Kaos ortamı oluşturmaya çalışmışım. Dezenformasyon yapmışım.
Duyan da Cizre’de kimse öldürülmedi sanır.
Cizre’de insanlar öldürülmedi mi? Yaşlı kadınlar, bebekler vurulmadı mı?
Gerçek bu değil mi?
Gerçekleri söylemek neden kaos ortamı oluşturmak olsun?
Gerçekleri söylemek neden dezenformasyon olsun?
Savcının bizden talebi hep aynı:
“Gerçekleri söylemeyin.”
Tehdidi hep aynı:
“Gerçekleri söylerseniz sizi hapse atarım.”
Benim de savcıya cevabım şu:
Senin hapishanen bana vız gelir, ben gerçekleri söylerim. Siz söylenmesinden korkacağınız işler yapmayın. Masum insanları öldürmeyin, yolsuzluk, hırsızlık, adaletsizlik yapmayın.
Ben hayatım boyunca gerçekleri söyledim, bundan vazgeçecek değilim.
Benim hapishaneden korkacağımı, önümde kalan birkaç yılı hapiste geçirmek fikrinden dehşete düşeceğimi bekleyenler varsa, onlara da cevabım şu:
Boşuna beklemeyin. Ben sizin korkutabileceğiniz bir adam değilim.
Önümdeki birkaç yıl için arkamdaki onlarca yılı korkaklık ederek çöpe atacak biri de değilim.
Ayrıca Hüseyin Cahit’in ünlü sözünü biraz değiştirerek şunu da söyleyeyim:
Böyle bir davanın iddianamesini yazan savcı olmaktansa, böyle bir davanın sanığı olmayı, hayatımın geri kalanını hapiste geçirmeyi daha onurlu bulurum.
Savcı 14 Temmuz gecesi programına katıldığım Can-Erzincan TV’nin 15 Temmuz’dan sonra bir KHK ile kapatıldığını söyleyip bu televizyonun “terör örgütü ile iltisaklı” olduğunu ileri sürüyor.
Bu iddialar benim iddianamemde ne arıyor?
Biz orada konuştuğumuzda televizyon yasal ve meşru değil miydi?
Bu nasıl bir mantık?
Televizyonun daha sonra kapatılmış olması nasıl bizim suçlu olduğumuzun belirtisi olarak sunulabilir?
Sadece bu örnek bile hukuka nasıl tasallut edildiğini göstermeye yeter.
Savcının çok hoşuma giden bir suçlaması var, ona da cevap verip yavaş yavaş ifademi bitireceğim.
Savcı, konuşmamda Mehmet Baransu’yu savunduğumu, “bu şekilde ülkemizde ifade özgürlüğünün olmadığı şeklinde yorumlarda bulunarak örgütsel amaç doğrultusunda soruşturmaları itibarsızlaştırmaya çalıştığımı” söylüyor.
Savcının yazdıklarını Türkçeye tercüme edersek söylediği şu:
Ben ifade özgürlüğünün olmadığını söyleyerek, soruşturmaları “örgütsel amaç doğrultusunda” itibarsızlaştırmaya çalışmışım.
Utanmazlığın bir sınırı yok gördüğünüz gibi…
Savcıya göre “örgütsel amacı” olmayan biri “ifade özgürlüğü yok” demez.
Bu söylediklerine kendisi de inanıyor mu onu da merak ediyorum gerçekten. Eğer gerçekten inanıyorsa, o zaman hukuku değil tıbbı ilgilendiren bir vak’a var karşımızda demektir.
Ben “fikir özgürlüğü yok” diyerek soruşturmaları da itibarsızlaştırıyormuşum.
Önce savcıya kötü haberi vereyim.
Soruşturmalarınızın en küçük bir itibarı yok. Ne Türkiye’de ne dünyada.
Soruşturmalarınızı itibarsızlaştırmak için kimseye de ihtiyacınız yok. İddianame diye yazdığınız yalanlarla bu işi bizzat kendiniz yapıyorsunuz zaten.
İtibarsızsınız.
“Fikir özgürlüğü yok” demek suçmuş.
160’tan fazla gazeteciyi hapse atacaksınız, binlerce akademisyeni tek bir kararnameyle işten çıkaracaksınız, bir de “fikir özgürlüğü var” diyeceksiniz, öyle mi?
Fikir özgürlüğünün zerresi yok bu ülkede.
Askerî vesayet günlerinden bile daha beter, daha rezilâne bir baskı düzeni var sadece.
Fikir özgürlüğü olsa ben yaptığım konuşmalar, yazdığım yazılar nedeniyle müebbetle yargılanır mıydım?
Mehmet Altan, hakkında bir “bahane” bile olmadan bir şafak vakti tutuklanır mıydı?
Ne fikir özgürlüğü?
Hangi fikir özgürlüğü?
Savcıların yalan söyleme özgürlüğünden başka özgürlük kalmadı bu ülkede.
“Fikir özgürlüğü yok” demeyecekmişim.
Savcı beyimiz “dünya dönüyor” demeyi de yasaklasın bari.
Engizisyon savcılarını geçti bu savcı. Her türlü gerçeğe düşman.
Bu ülkede fikir özgürlüğü yok Sayın Yargıç.
Benim bu mahkemede yargılanmam bile fikir özgürlüğü olmadığını kanıtlamaya yeter.
Solcu, Kürt, liberal, Atatürkçü, ulusalcı, muhafazakâr 160’dan fazla gazeteci hapiste bugün.
Aralarında büyük görüş farklılıkları olan bu insanların ortak özelliği ne?
AKP muhalifi olmak.
Sadece bu tablo bile bugün fikir özgürlüğünün ve hukuk sisteminin bu ülkede ne hâlde olduğunu ortaya koyuyor işte.
Bu gerçeği bütün dünya görüyor.
Türkiye’de fikir özgürlüğü olduğunu iddia eden bu savcı, beni darbecilikle suçlamak için üç de yazımı almış iddianameye.
Fikir özgürlüğü var ama yazılar darbecilik sayılıyor.
Sevsinler fikir özgürlüğünü.
“Mutlak Korku” başlıklı yazıda Erdoğan’ın anayasaya uymadığını, bütün yasaları çiğnediğini söylemişim. Yasama, yürütme ve yargıyı denetim altına alan bir diktatör olduğunu, siyasî hayatının sonuna geldiğini söylemişim.
Ve, “sanırım kötü bir piyesin son perdesini seyrediyoruz. Bedeli biraz ağır oluyor ama biteceğini bilmek gene de iyi” diye yazmışım.
Kendimle tamamen aynı fikirdeyim.
Erdoğan, “fiilî” başkan olduğunu söyleyerek, Anayasa Mahkemesi kararlarını tanımadığını söyleyerek anayasayı çiğnedi.
Güçleri tek elde toplamaktan bahseden de zaten kendisi. Güçleri tek elde toplayan siyasetçiye de diktatör denir.
Evet, kötü bir piyesin sonuna geliyoruz. Evet, bedeli ağır oldu. Evet, yakında bu bitecek.
İlk seçimde Erdoğan çok büyük bir ihtimalle iktidarı kaybedecek.
Bunun bütün ipuçları da referandumda görülüyor zaten.
Bunları söylemek neden darbecilik oluyor?
Erdoğan’ı eleştirmeyi, onun iktidarı kaybedeceğini söylemeyi bu savcı neden darbecilikle eşdeğer hâle getirmek istiyor?
Hangi yetkiyle bir siyasetçinin eleştirilmesini önlemeye çalışıyor?
Bir siyasetçiyi eleştirmeyi darbecilikle eşdeğer tutmanın hukukî açıklaması nedir?
Böyle bir hukukî açıklama yoktur.
“Ezip Geçmek” başlıklı yazımda da Erdoğan’ın iç savaş istediğini söyleyip “saray duvarları top mermileriyle çöktüğünde iç savaşın ne olduğunu anlar ama geç olur” demişim.
Bir yazar, Erdoğan’ın bir eski bürokrata “iç savaş çıkarsa çıksın, ezer geçeriz” dediğini yazdı. Bürokratın kendisi ona anlatmış. Bu yazı yalanlanmadı. Belli ki Erdoğan bunu söylemiş.
Bir cumhurbaşkanı ülkesinde iç savaş çıkmasını nasıl isteyebilir, nasıl “iç savaş çıkarsa çıksın” diyebilir?
İç savaş korkunç bir şeydir.
Hiç kimse ülkede “iç savaş çıkarsa çıksın” diyemez.
Bunu eleştirmek değil, bunu söylemek suçtur.
Tabii ki bunu eleştirdim.
Bunun ne kadar korkunç bir şey olduğunu anlattım.
15 Temmuz’da bunun küçük bir örneğini yaşadık.
Erdoğan’ın sarayı değil ama Meclis bombalandı.
Bunun nasıl dehşet verici bir iş olduğunu görmediniz mi?
“İç savaş istemeyin” demek nasıl suç sayılabilir?
Biri “iç savaş çıkarsa çıksın” diyor, ben de “böyle şeyler söyleme, iç savaş korkunçtur” diyorum.
Ve savcıya göre suç işleyen ben oluyorum.
Savcının hoşuna gitmek için ben de mi “iç savaş çıkarsa çıksın” demeliyim?
Bu nasıl suçlama?
Delirmiş mi bu savcı?
Benim bu yazım Osman Özsoy diye birinin Erdoğan’ı “tehdit ettiği” döneme rastlamış. Savcının karışık Türkçesinden ne dediğini tam anlamadım ama sanırım bunu söylemek istiyor.
Osman Özsoy’u tanımıyorum.
Erdoğan’ı tehdit etti mi etmedi mi hiçbir fikrim yok.
Ama bir başkasının sözleriyle ben nasıl suçlanabilirim?
Bizim savcı ipi kopmuş uçurtma gibi, uçup gidiyor. Birisinin bir şey söylediğini iddia ediyor, bunu da benim hakkımdaki iddianameye koyuyor.
Hiç tanımadığım birinin söylediğini iddia ettiği sözlerle benim suçlu olduğumu kanıtlamaya kalkıyor.
Ben Erdoğan’ı tehdit etmiyorum, uyarıyorum. “İç savaş isteme” diyorum.
Aynı şeyi şimdi de söylüyorum.
İç savaş korkunçtur.
Suç mu bunu söylemek?
Üçüncü yazım da “Montezuma” başlıklı yazım.
Erdoğan’ın askerî vesayet isteyen ulusalcılar tarafından esir alındığını söylemişim.
Evet, söyledim.
Şimdi de söylüyorum.
Erdoğan’ın Rusya ve Suriye politikalarını belirlediklerini, arabuluculuk yaptıklarını zaten ulusalcıların kendileri de açıklıyor.
Bunu söylemenin darbecilikle ne ilgisi var?
Savcı hep aynı noktaya geliyor:
“Erdoğan’ı eleştirmek darbeciliktir” diyor.
Ben de “hayır” diyorum.
Bir siyasetçiyi eleştirmek darbecilik değildir. Erdoğan bir siyasetçi. Son beş yılda çok fazla hata yapmış bir siyasetçi.
Tabii ki eleştirilecek.
Ülke gözümüzün önünde çöküyor bu yanlış politikaların sonucunda.
Bunu eleştirmeyeceğiz de neyi eleştireceğiz?
Savcı savcılık yapmıyor.
Bir yasakçılığın sözcülüğünü üstleniyor, görevini kötüye kullanıp bir siyasetçinin fedailiğine soyunarak herkesi tehdit ediyor.
Bütün bu iddianamenin, bu iddianamenin içindeki yalanların özeti bu.
Bu iddianamedeki yalan dolu suçlamalara vereceğim cevaplar bunlar.
Bir tek kanıt bile ortaya koyamayan bu yalan dolu iddianamenin tek amacı insanları korkutmak ve susturmak.
Dünyanın hiçbir gelişmiş demokratik ülkesinde insanlar bu suçlamalarla hapse atılıp yargılanmaz.
Sırf fikirlerimizden ve eleştirilerimizden dolayı bizi hapse atıp yargılamak bu ülkenin ve bu ülkenin yargı sisteminin utancıdır.
İnsanları nedensiz yere tutuklayan, yalan dolu iddianamelerle insanları yargılayan bugünkü adalet sistemine güvenim yok.
O nedenle bir talebim de yok.
Vereceğiniz kararın benimle bir ilgisi olmayacak.
John Fowles, bir romanında “dünyadaki bütün yargıçlar verdikleri kararlarla yargılanır” der.
Doğru bir söz.
Bütün yargıçlar kendi kararlarıyla yargılanır.
Siz de kendi kararlarınızla yargılanacaksınız.
Nasıl yargılanmak istiyorsanız, hakkınızda nasıl hüküm verilmesini istiyorsanız, nasıl hatırlanmak istiyorsanız öyle karar verin.
Hakkında hüküm verilecek olan sizsiniz çünkü…
Vaktiniz ve sabrınız için teşekkür ederim.